ლეგენდაჲ იგი კეთილი ფრიად

ერთხელ, ნაპოლეონ მორიგი ბრძოლის შემდეგ მზის ჩასვლას გაჰყურებდა. ამ სურათით მოჯადოებულმა ინატრა, ნეტავ, მეც მზე ვყოფილიყავი, ჩემი მზერა ხალხს არ მობეზრდებოდაო.
ამ დროს, თურმე, ცა გახსნილა და იქიდან საფოსტო მტრედი ჩამოფრენილა. ის მტრედი ნაპოლეონთან მიფრენილა, კონვერტი მიუცია და უკან აფრენილა. კონვერტი რომ გახსნა, ზედ ოქროსფერი ასოებით ეწერა:

მეორედ არ გაბედო მზედ გახდომის სურვილი! ზევსმა მხოლოდ მზეჲ დაადგინა მზედ ჩუენდა და არავის ძალუძლს და ხელ ეწიფების ამის შეცულაჲ და თუ არ დაჰმორჩილდები, გეწვევა ზევსის დიადი რისხუანი და რადგან მე-19 საუკუნეში კამაზი ჯერ არ გამოუგონიათ, თმების ატრუსვა არ აგცდება!

და მას მერე დადუმდა ნაპოლეონ და არღარა იკადრა რისმე გაბედვაჲ და მზისა შედარებაჲ და გაეშურა საჭმელად.

 

პატარა, არც ისე ნამდვილი ლეგენდა ნარიყალაზე…

ნარიყალა

ადრე, თურმე, ნარიყლას ციხის ადგილას კუნძული იყო. მას მდინარე მტკვარი გარს ერტყა და გაზაფხულზე მარტო ეს ადგილი გადაურჩებოდა ხოლმე დატბორვას.

ოთხი მგზავრი მიცურავდა გაზაფხულზე ჩერეზ მტკვარი: კენტავრი, ციკლოპი, ადამიანი და ზევსი. მათ იმედი გადაეწურათ, რომ ოდესმე ხმელეთს მიაგნებდნენ და გადაწყვიტეს გაყოფილიყვნენ. ზევსმა დასავლეთით გასცურა, ციკლოპმა აღმოსავლეთით, კენტავრმა ჩრდილოეთით, ადამიანმა კი სამხრეთით. თუ ვინმე მიწას ნახავდა, სხვებსაც წარიყვანდა და იქ დაისვენებდნენ. მოულოდნელად, საშიში შტორმი ატყდა, მდინარე ზღვასავით ღელავდა. ტალღები საშინლად ბორგავდნენ და ცამდე იტყორცნებოდნენ. ადამიანიც სწორედ ამ მორევში მოხვდა, გადარჩენის იმედი აღარ ჰქონდა.
მეორე დილით ზევსს, ციკლოპს და კენტავრს, დათქმულ ადგილას რომ შეიკრიბნენ, გაუკვირდათ, ადამიანი რომ არ მოვიდა. თავიდან იფიქრეს, გადაგვაგდოო, მაგრამ მერე გადაწყვიტეს, სამხრეთით გაეცურათ და ენახათ, რა ბედი ეწია მოძმეს.
ბევრი იცურეს, ძალიან ბევრი და კუნძულს მოჰკრეს თვალი. ნაპირს რომ მიუახლოვდნენ, იქ უგონოდ მიგდებული ადამიანი დაინახეს. მოასულიერეს. ახალი კუნძული ძალიან მოეწონათ და დაარქვეს ნარიყალა. ჯერ კეციადზეს არქმევდნენ (კენტავრი, ციკლოპი, ადამიანი, ზევსი), მაგრამ სახელებს ინიციალები ამჯობინეს და გამოვიდა ნარიყალა (ნაღტარი, რინდგუმი, ყამუზარდი, ლაფოცი. ნაღტარი ციკლოპს ერქვა, რინდგუმი ზევსის ნიკი იყო სკაიპში, ყამუზარდი კენტავრს ერქვა და ლაფოცი, ანუ მოფერებით ღლაფოცი – ადამიანს).
ნუ, მერე იქ ციხე აშენდა და ა.შ. და ა.შ. და ა.შ.შ.

რა არის ზევსი?

ზევსი

ზევსი – რა არის იგი? თუ უფრო სწორი იქნება ვთქვათ, ვინ არის იგი? ზებუნებრივი არსი, თუ უბრალოდ ”ვსი”-ს აღმატებული ხარისხი (კაცი – ზეკაცი; ვსი – ზევსი)? ერთი კი ნათელია, ზევსი არის უბრალოდ ზევსი. და მის რისხვას მხოლოდ ერთი რამ თუ აღუდგება წინ – კამაზი.

სამწუხაროდ, რამდენიმე ლეგენდა, ზევსის შესახებ რომ გვიამბობდნენ, ისტორიამ არ შემოგვინახა. ისინი განადგურებულ იქმნა ჟამთა სვლის გამო და დღეს დღეობით მათი მოპოვების ყოველგვარი წყარო გადაწურულ არს. თუმცა, იმედი ბოლოს კვდებაო. დეე, ნურასოდეს მოკვდეს ჩვენი იმედი.

ზევსის რისხვა

ზევსის სახელობის სტუდია

ზევსმა გარდასჭდა ხელი ძლიერი
თვისსა რისხვათა ფრიად ძლიერთა,
ვერ გადურჩება მათ სულიერი,
თუ არ გასთელენ კამაზნი მათთა!

შენიშვნა ავტორთა: ზევსის უძლეველ რისხვას მხოლოდ ერთი და ერთადერთი მოწინააღმდეგე ჰყავს. ეს მოწინააღმდეგე კი არის მრავალთმმუსვრელი კამაზი. მხოლოდ კამაზს ძალუძლს რისხვისა კეთილისა გათელვაჲ და შეჩერებაჲ, თუმცა, ეს ფრიად ძნელი საქმეა.

ლექსი ფრიად უაზრო

ოჰ, ზევსო, რისხვათა მეფეო,
ჩვენ ყველას წყალობით გადმოგვხედეო:
აგვარიდე რისხვანი, მყვარნი მოგვიმრავლეო,
თავად განდიდდი ოლიმპოს და იხარეო! 

ლექსი აზრისა გარეშე

ზევსი არს ფრიად ძლიერი,
კუნთული და ღონიერი,
მისნი რისხვანი ანგრევენ
ყოველ ნგრეულთა შენობათ! 

თქვენ, ალბათ, იფიქრებთ რისთვის დავბეჭდეთ ეს უაზრო ლექსი ან რა დანიშნულება აქვს მას. გვინდა შეგახსენოთ, რომ ყველა უაზრო ლექსს თავისი სიბრძნე და აზრი მაინც გააჩნია.
ამ ლექსში, მაგალითად, ნათლად ჩანს, რომ ზევსის რისხვანი ანგრევენ ყველა დანგრეულს შენობას ფრიად კეთილად და უდრტვინველად. აი, სწორედ ესაა ის დიადი და ფარული სიბრძნე, რომელსაც ეს უაზრო ლექსი ატარებს.