ფრთხილად!!!

ეს, ვგონებ, მითრიდატეჲმ მოიგონა და თავი ვერ შევიკავე, აქ რომ არ დამეწერა:

ფრთხილად, ციყვი მოფრინავს!

საიდუმლო კოდი

ეს კურიოზი სწორედ ამ წამს გამახსენდა და გადავწყვიტე ჩავწერო, რათა შემდეგ ისევ არ დამავიწყდეს. ძალიან სასაცილო კურიოზიც არაა, მაგრამ როგორც ჩვენი ცხოვრების ისტორიის ნაწილი, იგი აქ უნდა დავწეროთ.

მაშვინ, როდესაც ჯერ კიდევ ინტერნეტ კაფეში დავდიოდით შატალოებზე ჩვენი მისსიის შესასრულებლად მე და მითრიდატეჲ, გადაგვხდა ეს კურიოზი. ერთი ის, რომ, თუ სწორად მახსოვს, რაღაც ინტერნეტ კაფე აღმოვაჩინეთ, რომელსაც ნიტო ზევსი ერქვა ნიტო ზევსის რისხვა ჰქონდა ნიშანად. მოკლედ, კურიოზი იყო ეგეც.

ახლა, დავუბრუნდეთ თავდაპირველს. შევედით ინტერნეტ კაფეში, ჩავრთეთ კომპიუტერები და როგორც ყოველთვის იაჰუ მესენჯერის ჩატში შევედით, ვინმეზე რომ გვეკაიფა. შევედით და ვეღაცამ ეგრევე მოგვწერა. ჩვენც ისეთი ბრძენები ვიყავით, რომ ძალიან დიდი რიცხვი დავუწერეთ და ვუთხარით, ეგ რიცხვი შეინახე საიდუმლო კოდიაო. მერე, ასეთი რამეები კიდევ ბევრს გავუგზავნეთ და ძალიან ბევრიც ვიღადავეთ. სულ ეს იყო ჩვენი კურიოზი. არის ისეთი კურიოზიც, რომლეზეც მხოლოდ იმ მომენტში გეცინება, როცა იგი ხდება, ხოლო, რომ მოჰყვები იგი  მთელს იელფერს ჰკარგავს.

ფაქტიურად, კურიოზი

ახლა, ერთი კურიოზი უნდა გაგიმხილოთ. ეს კურიოზი უბრალო კურიოზი კი არაა, არამედ ჭკუის სასწავლებელი კურიოზია.

წაიკითხეთ და ისწავლეთ ჭკუა!

ერთხელ, მე, მითრიდატეჲ და კიდევ, ერთი ჩვენი საერთო ნაცნობი შატალოზე ნარიყალაზე ავედით (ოდესღაც, ჩვენ სამნი ”საძმოდ” ვიწოდებოდით) და რა თქმა უნდა, ლუდიც ავიტანეთ. მე ”ჰერცოგი” მქონდა (დაიმახსოვრეთ), მითრიდატეჲს – ”გერმანული”, ხოლო მესამე მეგობარს ლუდი საერთოდ არ ჰქონია. ამ დღეს, კარგად შევზარხოშდით მეც და მითრიდატეჲც, სავარაუდოდ. კი არ დავმთვრალვართ, მაგრამ ძალიან კარგ ხასიათზე მოვედით, როგორც ალკოჰოლს სჩვევია (ახლა იწყება კურიოზი).

მე ჩემი ”ჰერცოგის” ნარჩენებს ვწრუპავდი. მითრიდატეჲ თავის ”გერმანულს” შეექცეოდა. საერთო მეგობარს კი ნარიყალაზე ”ეძინა” (ამ დღის მერე, ერთი პერიოდი, ტრადიცია დამყარდა, რომ ნარიყალაზე ასულებს აუცილებლად უნდა ”დაგვეძინა”. მართლა კი არ გვეძინა ბალიშებით და საბნებით, უბრალოდ, ვწვებოდით, თვალებს ვხუჭავდით და ვითომ გვძინავს). სწორედ, ამ დროს უდიადესი სიბრძნე მიაწვა ჩემს გონებას. ლექსი უნდა მეთქვა. და ამოვთქვი:

ჩემი ”ჰერცოგი” მთავრდება ნელა-ნელა,
და ეს მზეც ჩადის!

წარმოიდგინეთ, ნარიყალა, სიმშვიდე, ხალიხია გარშემო და თან, რაც ყველაზე მთავარია, დღეა (რა დროს მზის ჩასვლაა)!!!!!!!!!! ატყდა ხარხარი. ეს რა იცის ხანდისხან სიმთვრალემა. აეუფ!

დასკვნა: თუ არ გინდათ მსგავსი სიბრძნეები თქვენც წარმოსთქვათ და გარშემო მყოფნი ”გეკაიფნონ”, თავი შეიკავეთ ალკოჰოლური სასმელებისგან ან იმათ დაალევინეთ მეტი.

ნარიყალა

შეუძლებელია თავი შეიკავო ისეთი მშვენიერი ადგილის აღწერისაგან, როგორიცაა ნარიყალა. ამ ისტორიული ადგილიდან ხომ მშვენიერი ხედი იხსნება საქართველოს დედაქალაქზე, თბილისზე. მოსჩანს სამება, მეტეხი, მტკვარი, ქართლის დედა, რუსთაველი, ევროპის მოედანი და უამრავი ნგრეული სახლი. ეს ყოველივე კი იმდენად რომანტიკულია, რომ მთელი თბილისის შეყვარებულებს ამ ადგილისაკენ იზიდავს და თბილ ამბორში სძირავს (თუ ერთხელ მაინც ყოფილხართ ნარიყალაზე, ალბათ, მიხვდებოდით, რასაც ვგულისხმობ).

ქალაქური ატმოსფერო სუფევს ნარიყალაზე.

ეს ყოველივე რომ არც იყოს, ნარიყალა ხომ ჩვენი ანუ მითრიდატეჲსა და ჩემი, საყვარელი საშატალოვე ადგილია (იყო, საღაა ახლა შატალო… ფაფუ სკოლა!).

ჯერ კიდევ მაშვინ, როდესაც სკოლაში ვმოღვაწეობდით და ჩვენი სწავლით სასწავლო ნაწილის აღფრთოვანებას ვიწვევდით, ჩვენ დავდიოდით შატალოზე. დიახ, შკოლნიკის ნიღაბი საფარველი იყო ჩვენი შატალოსებრი ცხოვრებისა. ხოლო, ყოველი მიღებული 5-იანი კი, რომელიც კლასის ჟურნალში ჩვენი სახელების გასწვრივ ამაყად იდგა, წარსული დამსახურებების შედეგი და მოსავალი.
ნარიყალაზე ასვლა შემთხვევითი როდი გახლდათ. ეს თვით ზევსმა მიგვანიშნა.

ერთ უბრალო დღეს, მე-9 კლასში (უფ, რა დრო იყო ”შუშანიკის წამებას” რომ ”ვსწავლობდით”…), გადავწყვიტეთ შატალოზე წავსულიყავით. იმ დროს, ერთ ინტერნეტ კაფეს შევეჩვიეთ და ყოველ შატალოზე იქ მივბრძანდებოდით. ძალიან მნიშვნელოვანი მისია გვქონდა ჩვენ ამ ინტერნეტ კაფეში. კერძოდ, იაჰუ მესენჯერის ჩატში შევდიოდით და ხალხს ვეკაიფებოდით (უკომენტაროდ). სწორედ იმ დღეს, ჩვენ ნარიყალაზე გადავწყვიტეთ ასვლა (ეს მართლაც რომ ზევსმა შთაგვაგონა).

მე ერთხელ ვიყავი უკვე იქ, ხოლო მითრიდატეჲ, თუ სწორად მახსოვს (კაცს ღვინო უნდა უყვარდეს…), არა. გზას ადვილად მივაგენით, თუმცა, ბევრი ვიარეთ. მინდა აღვნიშნო, რომ ამ ბევრი სიარულის შემდეგ დაინეგრა ასეთი ტრადიცია, რომ ნარიყალამდე და ნარიყალაზეც თითქმის ყოველთვის ფეხით მივდიოდით (და მივდივართ) ჩვენი სახლებიდგან. ავტობუსის ფულის ეკონომიას ვაკეთებდით (მერე იმ ფულს ლუდის ყიდვაში ვხარჯავდით) და თან ჯანმრთელობას ვიმატებდით (ჩვენგან ნარიყალა საკმაოდ შორსაა).

როდესაც იქედან ჩამოვედით, ინტერნეტ კაფეში მაინც წავედით. მაგრამ! მას შემდეგ ინტერნეტ კაფეში შატალოზე თითქმის აღარც კი წავსულვართ. ნარიყალა იქცა ჩვენს მუდმივ თავშესაფრად. ავიდოდით ხოლმე, ლუდს და ცოტა საჭმელს ავიტანდით და კარგად მოვილხენდით. ხანდახან, რომ ჩამოვიდოდით, იქვე ახლოს კარგი თონეა, იმ თონეში ან შოთს ვიყიდიდით ან ლობიანს ან კიდევ რამეს.

კატაჲ სახინკლეჲ

ვიდეოსა ამასა ზედა აღბეჭდულ არს კატაჲ სახინკლეჲ. კატაჲ იგი ვჰნახვეით, როს შატალოსა ზედა ვიყავნთ. სახელი იგი კეთილი – სახინკლეჲ, მინიჭებულ არს ჩუენსა მიერ. კატაჲ იგი სახინკლეჲ ჩუენ ჰვნახვეით ეზოსა შინა სადაც ბეური სახინკლეჲ არს. სახელი მისი სწორედ ამის გამო ვუწოდეჲთ. კატაჲ მორჩილ მოუჳდის ჩუენთა და არღარა მოერიდის. და მრქუა მე მითრიდატეჲ, რამეთუ ვიმეგობროთ კატაჲსთან და ვჰრქუე მე მას, ვითარცა თანახმა ვიყავ. ზამთარი აზრობდა იმ ჟამად კატაჲსა და ჩუენ კეთილად შეჳფარეჲთ და მოვეფერეჲთ მას. კატაჲ მიგუეჩუიეს და ხარობდეჲს ვითარცა ბალღი. საათსა ასე ათერთმეტსა დავაგდეით კატაჲ სახინკლეჲ და გავსწიეჲთ ჩუენი გზითა კეთილითაჲ. იმედი გვქონდაჲ, კატაჲ დღესა შემდეგსა დაგვხვდებაჲ მაგრამა არღარა დაგვხვდაჲ, რამეთუ სახინკლეჲ წასულ იყო.
ესე კატაჲ კეთილ არს!
ზევსი ფარავდეჲს კატაჲ სახინკლეჲს.

ლეკვი ანზორა

ლეკვი ანზორა

ეს იყო ტელევიზიასთან. მე და მითრიდატეჲ, სავარაუდოდ, სკოლაში მივდიოდით ფეხით (ან შესაძლოა, შატალოზეც კი), როდესაც წყურვილმა მიხმო. წყურვილმა ყოველთვის ტელევიზიის წინ ჩავლის დროს იცის ხოლმე ხმობა. ტელევიზიის შენობასთან, რომელიც, ალბათ, ყველამ იცით, არის/იყო მცირე წყარო. იქ თავისუფლად შეიძლება წყლის დალევა. სწორედ იმ წყაროსთან ავედით, რათა წყურვილის გრძნობა მომეკლა. წყლის დალევის შემდეგ დავინახეთ, რომ ვეღაც წყაზარი ჭაბუკი, ზუსტად ტელევიზიის შესასვლელთან, პატარა ლეკვს სურათს უღებდა. ლეკვიც მორჩილად იჯდა – არც გარბოდა, არც ცქმუტავდა.

დავინტერესდით ამ საოცარი ლეკვით, მივედით და აღმოვაჩინეთ, რომ იგი უპატრონო იყო. ეს ლეკვი იმდენად სასაცილო იყო, რომ გადავწყვიტეთ, სურათი გადაგვეღო. აი, ამ სურათზე, რომელსაც აქ ხედავთ სწორედ ის ლეკვია აღბეჭდილი. ლეკვი თამამად პოზიორობდა კამერის წინ და ყოველ დაძახებაზე თავს გვერდზე სწევდა. ასე უცნაურად, მრავლისმეტყველად გვიცქერდა იგი ჩვენ. მითრიდატეჲმ ლეკვს ანზორა უწოდა. მას მერე ის ლეკვი აღარ გვინახავს.

გერცი

გერცი

იყო დრო, როდესაც გერცის ძალიან დიდი გულშემატკივრები ვიყავით. ახლაც მისი ფანები ვართ, მაგრამ ადრე განსაკუთრებით. თანაც ზევსი სწყალობდა გერცს. აი, ეს მშვენიერი წარწერაც ჩვენი სკოლის დაფაზე იმის დასტურია, რომ ჩვენ მისი ერთგულნი ვიყავით. ამ წარწერის გასაკეთებლად უამრავი ცარცი დაიხარჯა. პირველი წარწერა დაფის საშლელის ტირანიას შეეწირა. ხოლო, ეს, მეორე, წარწერა უკვე დავიცავით და სამარადჟამოდ აღვბეჭდეთ ფოტო სურათზედ.

დაე, ამ სურათმა იარსებოს მანამ, სანამ ჩვენ ვართ.